O książce: 2019 / „Nie znoszę teatru... prymitywnej i zgniłej formy sztuki cuchnącej epoką kamienia rytuały i wszelkiego rodzaju społeczne bzdury…” – stwierdził jeden z przebiegłych bohaterów Nabokowa. A sam Nabokov w swoich dojrzałych latach, posiadający bardzo różnorodne doświadczenia jako scenarzysta i dramaturg, którego sztuki wystawiano w Europie i Ameryce, również nie lubił współczesnego teatru, jaki znał. Co więcej, dramaturgię stawiał niżej niż inne rodzaje sztuki, czyniąc wyjątek tylko dla kilku arcydzieł w całej literaturze światowej. Jednocześnie Nabokov najwyraźniej nigdy nie porzucił pomysłu stworzenia spektaklu, w którym „akcja i poezja” połączyłyby się w idealnej harmonii, spektaklu, w którym „wyjątkowy wzór życia” i ów szczególny „ logika snów”, stanowiąca znak, odzwierciedlałaby prawdziwą sztukę. Publikacja prezentuje główny zbiór dzieł dramatycznych Władimira Nabokowa, powstałych w latach 1921–1942.